Broertjes en zusjes (brusjes) horen ruzie met elkaar te maken: over speelgoed, wie voor op de fiets mag, wat het lekkerste avondeten is of wie het mooiste cadeau heeft gekregen. Ruzie tussen kinderen is een normaal onderdeel van hun bestaan, zodat ze leren niet bang te zijn voor conflicten en kunnen ondervinden hoe ze ‘ruzie oplossen en het weer goed kunnen maken’. Anders is het wanneer het ene kind het andere voortdurend uitdaagt, diens kamer ongevraagd inloopt of elke beweging van de ander met argusogen volgt. Daar zijn de zusjes Liselotte (11 jaar) en Marlou (bijna 6 jaar) een voorbeeld van. Ze hebben altijd veel met elkaar gespeeld, maar de oudste heeft (door haar leeftijd) hele andere interesses gekregen. Liselotte heeft haar kamer anders ingericht, posters opgehangen en een staande spiegel aangeschaft. Marlou is natuurlijk stiknieuwsgierig wat er allemaal in die kamer gebeurt en loopt zonder toestemming steeds naar binnen, zeurt om aandacht en krijst alles bij elkaar als haar zus haar woest de deur wijst. De sfeer in huis is er niet gezelliger op geworden. Liselotte gedraagt zich steeds meer als een humeurige puber en Marlou wordt steeds grenzelozer. Niet alleen belaagt ze voortdurend haar zuster, maar ook naar haar moeder doet ze bazig. Door me in te leven in de jongste dochter, realiseer ik me dat ze in ‘rouw’ is: haar zus is er opeens niet meer voor haar. Ze wordt buitengesloten, mist haar zus en heeft nog geen andere manier gevonden om met haar verlies om te gaan. En, inlevend in de oudste, begrijp ik heel goed dat er een nieuwe spannende tijd aankomt, waarbij je privé-momenten nodig hebt, waarin je niet gestoord wilt worden door je nieuwsgierige jongere zusje! In het gesprek met de ouders van deze meiden, kan ik ze gelukkig allerlei tips geven om de sfeer tussen de zussen te verbeteren.
Marlou heeft erkenning nodig op het verlies dat ze lijdt. Het is heel heftig om te zien dat jouw zus, waar je altijd leuk mee hebt gespeeld, opeens niets meer van jou wil weten. De tip voor de ouders is: kijk eens naar de fasen van rouw die we kennen bij een sterfgeval. Zeer waarschijnlijk zijn die terug te zien bij hun dochter: ontkenning (dezelfde voorstellen doen qua spel als altijd), boosheid (dingen kapot maken in de kamer van Liselotte), marchanderen (overhalen om toch samen te spelen) , depressie (terugtrekken, huilerig) , aanvaarding (nieuwe relatie accepteren en eigen leven invullen). De ouders herkennen dat Marlou nu vooral in de boosheidsfase zit. Om de relatie tussen de zussen een nieuwe impuls te geven, stel ik voor dat ze een ‘zusjes-uur’ hebben op zondagochtend. Eerst nog onder leiding van één van de ouders. Het doel is een nieuwe dynamiek tussen de meiden mogelijk te maken door een activiteit in te zetten, die geen relatie heeft met leeftijd, maar met contact maken. De kindermassagekaarten van Helene Purperhart zijn daar uitstekend geschikt voor. Kinderen raken elkaar aan op een fijne manier en ze gebruiken hun fantasie. Een andere tip om kinderen (en ouders) uit een vast patroon van irritatie en chagrijnigheid te halen, is het inzetten van het spel ‘Yes-mannetje’ dat ik heb bedacht n.a.v. de film Yes-man met Jim Carrey in de hoofdrol. In deze film speelt hij een negatief denkende man, die overal ‘nee’ op zegt. En dan belandt hij in een zaaltje waar een positiviteits-goeroe in de zaal een oproep doet om een experiment uit te voeren. Wie durft vanaf vandaag op alles ‘ja’ te antwoorden, vraagt hij. Jim Carrey is de ‘gelukkige’ die het bijbehorende contract ondertekent en in hilarische taferelen verzeilt raakt. Kinderen en ouders, die vastzitten in negativiteit geef ik de tip om elke dag 10 minuten Yes-mannetje te spelen. Wat zijn de spelregels? De Yes-man bedenkt een activiteit, waarvan hij weet dat de ander daaraan kan voldoen. Er mag geen gevaar of pijn bij komen kijken. De ander moet ‘ja’ zeggen en vrolijk meedoen. Daarna zijn de rollen omgedraaid. Hiermee worden kinderen en ouders gedwongen om op een vrolijke manier uit hun patroon te stappen. Dus…voel jij je chagrijnig? Doe Yes-mannetje!