Inleiding
In alle klaslokalen van de basisscholen waar ik kom om te observeren hangt er aan de muur een digibord. Een prachtige uitvinding waardoor de leerkracht en de leerlingen gebruik kunnen maken van bijvoorbeeld internet. Net zoals elk ander gebruiksvoorwerp hangt het positieve effect samen met de wijze waarop het materiaal ingezet wordt. Heel veel leerkrachten gebruiken de mogelijkheden van het digibord als aanvulling op hun werk als juf of meester. Zo niet de juf die ik laatst aan het werk zag. Bij mijn binnenkomst zitten de kinderen aan hun eigen tafeltje te kijken naar het scherm waarop een plaatje uit een prentenboek is geprojecteerd. De juf leest de bijbehorende tekst voor, die gaat over een avontuurlijke oma, die een dobbelsteen laat bepalen welke richting zij met haar kleinkinderen op straat zal lopen . Het verhaal nodigt uit om na te spelen in de klas: met z’n allen tussen de tafeltjes door lopen aan de hand van de ogen van de dobbelsteen. Wat is leuker, leerzamer en spannender dan dat? Helaas kiest de juf ervoor om de kinderen gedurende 40 minuten naar het scherm te laten staren terwijl zij voorleest. En niet eens mooi of spannend met stemmetjes. Ik hoop dat de kinderen na het verhaal de gelegenheid krijgen om contact te maken met elkaar, maar ook dan wordt het digibord ingezet: er is een kind jarig. En dus verschijnt er op het bord een taart, die versierd mag worden. De jarige job verplaatst met haar vinger wat versieringen naar de taart…en dat was het dan. Geen tijd voor contact met andere kinderen, want er moet nog snel voor de pauze gegeten worden. En natuurlijk wordt direct weer een filmpje aangezet, zodat de kinderen weer gefocust zijn op het digibord. Het is mij een raadsel waarom de kinderen voortdurend stil moeten zijn en er geen interactie wordt gestimuleerd.
Je kunt meer lezen over de leerkracht met moreel kompas, download het gehele artikel.